Aguerda => Oliveira de Azemeis 37 km

De drie Polen die samen met ons op de verdieping lagen, zijn al bij het krieken van de dag vertrokken. Ons ontbijt bestaat uit yoghurt met een banaan. De rugzak omgehangen en in het donker naar buiten. Het is even zoeken voor we de aansluiting op de caminho vinden, maar een maal op weg lopen we goed. De temperatuur is 13 grd en we kunnen flink doorstappen, Het plan is voor vandaag 1,5 etappe te lopen. Dit houdt in 37 km. Ondanks dat er veel honden in Portugal zijn zie je niemand mee wandelen. Maar vandaag zagen hoe men hier met de hond aan de lijn wandelt. Doet je hond de behoefte op straat, raap je het netjes op met een plastic zakje en gooit de inhoud van het zakje met een zwierige zwaai bij de buren in de voortuin. Opgeruimd staat netjes en het zakje vouw je op en kan minstens nog enkele malen gebruikt worden. Bij de derde stop eten we een broodje en ik tape Marion preventief de voeten. Ze heeft al een paar dagen last van haar hakken. Tijdens het tape voegt de Belgische dame Marianne zich bij ons. Op dit moment zijn het voor ons nog 12km en voor haar nog 4km te gaan, zij loopt al door en wij pakken onze spullen weer in. De laatste 5km kruisen onze wegen zich weer en lopen we samen naar Oliveira de Azemis. het De twee Poolse en de Waalse dame, zijn al wakker en ondanks dat ze heel stilletjes doen, wordt je toch wakker van gestommel. Dit zorgt ervoor dat wij ook maar opstaan. Het is dan ook pas 6 uur als we ons ontbijtje met alle marktkooplieden nuttigen. In het donker zoeken we naar de wegmarkeringen. Deze zijn lastig te vinden, als het langzaam licht wordt gaat het iets beter.
De route voor vandaag leidt door de zuidelijke voorsteden van Porto. Vrachtauto's en alles wat gemobiliseerd is raast aan ons voorbij. Niet echt het idee van een camino, maar dit hoort er ook bij. Het jachtige verkeer en alleen maar asfalt lopen afgewisseld met kinderkopjes maakt een uiterts geconcentreerde dag, zonder van de omgeving te kunnen genieten. Plots worden we nageroepen door een man, die een druk kruispunt oversteekt en naar ons toe rent. In zijn hand twee mini teenslippertjes, voor ons, zegt hij, voor een goede weg naar Santiago. Zo snel als hij kwam , is die ook weer weg. Ietwat verbaasd gaan we verder. We belanden eindelijk na een dag van alertheid bij onze albergue. Tijdens het inschrijven en het afstempelen van onze credential paspoorten, tipt de man ons dat pelgrims bij de buren welkom zijn om aan het avond eten deel te nemen. Met ons nemen deel, twee Britse meisjes, een Bulgaar, en onze Waalse. Het menu was verbazend goed en meer als voldoende. Het is nog maar een paar kilometer voor Porto. Eerst goed rusten, slapen. Morgen is Porto van ons. Residentieel hostel is gesloten en besluiten het dan een bij de "bombeiros voluntarios"( vrijwillige brandweer) te proberen. Er staan in de garage brandweerauto's die zo het museum in konden in een prachtige hal. Bij het zien van de slaapzaal dachten we, de auto's worden beter verzorgt dan de pelgrims.Twee van de drie Polen hebben zich hier ook al gestationeerd Na een heerlijke douche, de voorbereidingen voor morgen treffen. Even de stad in gaan eten en voor nu lekker slapen. (20:23)